Wymiary i informacje dotyczące instalacji 3m 1113034c

3M 1113034C to moduł zasilający przeznaczony do zastosowania w systemach kontroli dostępu, zabezpieczeń przeciwpożarowych i wizyjnych. Moduł ten ma wymiary 149,2 mm x 25,4 mm x 70,2 mm i waży około 200 g. Moduł współpracuje z systemami wbudowanymi i może być zainstalowany w różnych miejscach, takich jak drzwi, kontrola dostępu, systemy przeciwpożarowe i systemy wizyjne. Moduł jest wyposażony w cztery wejścia cyfrowe, które można podłączyć do czujników lub wyjść sterujących. Moduł posiada dwa wyjścia cyfrowe, które można podłączyć do cewek lub urządzeń sterujących. Aby zainstalować 3M 1113034C, należy wykonać następujące kroki: upewnij się, że wszystkie elementy instalacji są odpowiednio przygotowane; zainstaluj moduł zasilający 3M 1113034C zgodnie z instrukcją i zamontuj go w wybranym miejscu; podłącz wszystkie elementy i uruchom moduł.

Ostatnia aktualizacja: Wymiary i informacje dotyczące instalacji 3m 1113034c

Podstawowym warunkiem dla zapewnienia układom uziomów długoletniego i skutecznego działania jest właściwy dobór materiałów stosowanych w konstrukcjach wzajemnie połączonych uziomów naturalnych i sztucznych.

Wybór nieodpowiednich materiałów może prowadzić do przyspieszonej korozji uziomów i w rezultacie do szybkiej degradacji ich parametrów elektrycznych. Uziom fundamentowy stanowi w wielu przypadkach skuteczne rozwiązanie dla uziemienia instalacji elektrycznych lub odgromowych, w związku z czym jest on obecnie wymagany jako uziom podstawowy dla obiektów budowlanych, w tym również dla obiektów energetycznych, takich jak: kontenerowe stacje elektroenergetyczne niskiego napięcia, stacje elektroenergetyczne wysokiego napięcia oraz linie elektroenergetyczne wysokiego, średniego i niskiego napięcia. Często jednak taki uziom wymaga uzupełnienia o dodatkowe zewnętrzne uziomy sztuczne umożliwiające uzyskanie dostatecznie małej rezystancji uziemienia lub spełnienie wymagań normatywnych odnoszących się do wymiarów geometrycznych uziomu. Zgodnie z wymaganiami norm [1] pogrążane bezpośrednio w gruncie metalowe elementy uziomu sztucznego, łączonego z uziomem fundamentowym, powinny być wykonywane wyłącznie z miedzi, stali nierdzewnej lub stali pomiedziowanej. Stosowanie w tym celu stali ocynkowanej jest niedopuszczalne ze względu na zbyt dużą różnicę potencjałów elektrochemicznych między stalą ocynkowaną w ziemi a żelbetem, co stwarza warunki sprzyjające przyspieszonej korozji uziomu zewnętrznego (stali ocynkowanej). Aktualnie obowiązujące zasady prawidłowego projektowania systemów uziemiających w fundamencie i uziomów sztucznych instalowanych wokół obiektu budowlanego są w szczegółowy sposób opisane w normie PN-EN 62305-3:2009, przywołanej w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie [2, 3]. Norma ta z chwilą jej przywołania przez ministra uzyskała status obowiązkowego stosowania, w związku z czym, zgodnie z zawartymi w niej zaleceniami, powinny być wykonywane również uziomy fundamentowe i jego połączenia z uziomami dodatkowymi (sztucznymi).

Rys. 1 Typy uziomów według PN-EN 62305-3

Uziom obiektu budowlanego

Uziemienie obiektu budowlanego ma na celu spełnienie wymagań ochrony przeciwporażeniowej, a także wymagań funkcjonalnych w stosunku do instalacji elektrycznej [4, 5] oraz instalacji odgromowej [1]. Stosowanie uziomów ma przede wszystkim na celu:

– zapewnienie poprawnej pracy instalacji elektrycznej,

– spełnienie wymagań odnośnie do bezpieczeństwa życia ludzi (dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania ochrony przeciwporażeniowej instalacji elektrycznych),

– skuteczne wyrównanie potencjałów instalacji obiektu i odprowadzenia energii przepięć występujących w sieciach energetycznych lub powstających na skutek oddziaływania wyładowań atmosferycznych,

– odprowadzenie prądów zwarciowych doziemnych i prądów upływowych,

– bezpieczne rozproszenie w ziemi prądu pioruna odprowadzonego z instalacji odgromowej (LPS).

Zasady projektowania uziomów dla celów instalacji odgromowej zawarto w normie PN-EN 62305-3:2009 [1], w której wyróżniono dwa typy uziomów (rys. 1):

– układ typu A: złożony z uziomów poziomych i pionowych instalowanych na zewnątrz obiektu budowlanego;

– układ typu B: w postaci uziomu otokowego, kratowego lub fundamentowego.

O skuteczności systemu uziomowego decyduje jego rezystancja uziemienia. W ogólnym przypadku, jeżeli nie zostały sprecyzowane specjalne wytyczne, dla obiektów budowlanych zaleca się, aby nie przekraczała ona wartości 10 Ω. Aby spełnić wymagania aktualnych norm odgromowych [1], wystarczy określić minimalną długość uziomu l₁ zgodnie z rys. 2, przy czym kryterium konkretnej wartości 10 Ω, o czym wspomniano wcześniej, uznano za „ogólnie zalecane”. Z rys. 2 wynika, że wartość minimalna l₁ jest zależna od rezystywności gruntu p oraz od klasy projektowanej instalacji odgromowej LPS. Długości l1 mogą zostać jednak pominięte jako kryterium, jeżeli uzyskana została rezystancja uziemienia mniejsza niż 10 Ω.

W przypadku obiektów specjalnych, takich jak stacje transformatorowe, dla celów ochrony przeciwporażeniowej mogą być wymagane mniejsze wartości rezystancji. Przykładowo, w serii norm PN-HD 60364 dotyczących instalacji elektrycznych niskiego napięcia pojawia się zalecenie, aby rezystancja uziemienia części przewodzących dostępnych w stacji transformatorowej nie przekraczała 10[4].

Biorąc pod uwagę tylko kryterium długości uziomu zgodnie z wykresami przedstawionymi na rys. 2, w układach uziomowych typu A minimalna długość każdego uziomu od podstawy przewodu odprowadzającego powinna być równa:

– l₁ dla uziomów poziomych lub

– 0, 5 l₁ dla uziomów pionowych lub nachylonych.

Przy stosowaniu uziomów złożonych (poziomych i pionowych) należy brać pod uwagę ich sumaryczną długość. Całkowita liczba uziomów nie powinna być mniejsza niż 2.

W układach typu B jako kryterium długości uziomu rozpatruje się średni promień r_e obszaru objętego uziomem otokowym lub uziomem fundamentowym, który nie powinien być mniejszy niż minimalna wymagana długość uziomu: r_e ≥ l₁. Jeżeli warunek ten nie jest spełniony (r_e < l₁), należy stosować dodatkowe uziomy poziome lub pionowe o długościach: l_r = l₁ – r_e

dla dodatkowych uziomów poziomych lub

l_r = (l₁ – r_e)/2

dla dodatkowych uziomów pionowych. Uziomy dodatkowe należy rozmieszczać w punktach, w których przyłączone są przewody odprowadzające instalacji odgromowej i w miarę możliwości w jednakowych odległościach wzdłuż obwodu uziomu typu B.

W praktyce rozbudowywanie systemu uziomowego o dodatkowe uziomy poziome i pionowe jest także często stosowane do uzyskania odpowiednio małej – wymaganej zgodnie z projektem – rezystancji uziemienia. Uzyskuje się to również przez pogrążanie uziomów pionowych na większe głębokości.

Uziom otokowy, jako odmiana uziomu typu B, powinien być zakopany na głębokości co najmniej 0, 5 m w odległości ok. 1 m od zewnętrznych ścian obiektu. Podobnie pozostałe typy uziomów (typu A) powinny być instalowane przy usytuowaniu ich górnych części na głębokości nie mniejszej niż 0, 5 m. Z tego względu jedyną metodą oceny ciągłości połączeń uziomu z instalacją odgromową lub szyną wyrównawczą jest pomiar elektryczny. W tym celu wykonywane są zaciski probiercze zwane potocznie złączami kontrolno-pomiarowymi (ZKP). Zaciski probiercze lokalizowane są w miejscu połączenia przewodów odprowadzających instalacji odgromowej z przewodami uziemiającymi lub w specjalnych skrzynkach pomiarowych umieszczanych w gruncie. pl/images/magda/ib_09_15/uz2. 2 Minimalna długość l1 każdego uziomu zgodnie z klasą LPS [1]

Wymagania dla elementów uziemiających

Na uziomy sztuczne montowane bezpośrednio w gruncie stosuje się: druty, linki, taśmy, pręty, lite płyty lub kratownice. Wymagania, jakie powinny one spełniać, zawarte są między innymi w najnowszych normach dotyczących instalacji elektrycznych:

– niskiego napięcia: PN-HD 60364- 5-54:2011 Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część 5-54: Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego. Układy uziemiające i przewody ochronne (oryg. ) [5];

– o napięciu powyżej 1 kV: PN-EN 50522:2011 Uziemienie instalacji elektroenergetycznych prądu przemiennego o napięciu wyższym od 1 kV (oryg. ) [9], oraz w normach odgromowych, dotyczących:

– projektowania ochrony odgromowej: PN-EN 62305-3:2011 Ochrona odgromowa – Część 3: Uszkodzenia fizyczne obiektów i zagrożenie życia (oryg. ) [1];

– elementów instalacji piorunochronnych: PN-EN 62561-2:2012 Elementy urządzenia piorunochronne- go (LPSC) – Część 2: Wymagania dotyczące przewodów i uziomów (oryg. ) [8] (wcześniej jako PN-EN 50164-2:2010).

Zamieszczono tam wymagania dotyczące dopuszczanych do stosowania materiałów, rodzajów powłok oraz wymiarów elementów. Zalecenia zawarte w normach [5], [1] i [8] są w dużym stopniu spójne, a wymagania normy PN-EN 50522:2011, pomimo jej zatwierdzenia przez CENELC jako normy europejskiej w zbliżonym okresie, w pewnym jej zakresie odbiegają od postanowień pozostałych norm. W tablicy zamieszczono i porównano wymagania dotyczące elementów uziemiających zebrane z powyższych norm. Kolorem czerwonym zaznaczono wartości różniące się między poszczególnymi dokumentami.

Fot. 1 Uziomy pionowe pomiedziowane Galmar: a) gwintowany, b) kuty z powłoką Cu 250 µ m

Materiały na uziomy

We wszystkich wymienionych normach jako materiały stosowane do produkcji elementów uziemiających zaleca się stosowanie miedzi: gołej lub cynowanej, oraz stali: ocynkowanej na gorąco, nierdzewnej lub pomiedziowanej elektrolitycznie. Normy elektryczne (zarówno PN-HD 60364-5-54:2011, jak i PN-EN 50522:2011) dopuszczają do stosowania także stal pokrytą powłoką miedzi o grubości 1000 µm, jednak taki materiał podatny jest na odwarstwianie powłoki Cu pod wpływem narażeń mechanicznych. Z tego względu normy odgromowe dopuszczają już jedynie stal pomiedziowaną elektrolitycznie, która dzięki opracowanej technologii zapewnia znacznie trwalszy kontakt obu warstw nawet przy znacznie mniejszej grubości powłoki Cu.

Norma PN-EN 50522 jako jedyna z wymienionych dopuszcza do stosowania takie materiały, jak stal i miedź z powłokami z ołowiu. Ze względu na szkodliwe właściwości ołowiu takie materiały nie powinny być obecnie dopuszczane do stosowania.

Pewne rozbieżności pomiędzy zaleceniami poszczególnych norm dotyczą coraz popularniejszej w ostatnich latach stali pomiedziowanej elektrolitycznie. W normie PN-EN 50522 jest mowa jedynie o prętach wykonanych z takiego materiału, przy czym pozostałe normy dopuszczają także druty i taśmy (bednarki). Błędna wydaje się podana w tej normie minimalna grubość powłoki miedzi dla prętów pionowych – 90 µm. Zarówno normy odgromowe, jak i norma dotycząca instalacji niskiego napięcia wymagają, aby grubość tej warstwy wynosiła co najmniej 250 µm, ponieważ powłoka o grubości 90 µm może być zbyt mało odporna na narażenia mechaniczne, jakim poddawane są pręty przy pogrążaniu w ziemi. Cieńsze grubości warstw dopuszczalne są natomiast w przypadku drutów i bednarek, które są układane poziomo w wykopach i przysypywane ziemią, przez co w znacznie mniejszym stopniu narażone są na uszkodzenia. Nie wydaje się ponadto logiczne, aby większe obostrzenia były stawiane instalacjom niskiego napięcia (dla których także wymagana jest grubość warstwy 250 µm) niż dla instalacji o napięciu powyżej 1 kV Obecnie niewielu producentów spełnia te wymagania. Na przykład na rynku dostępne są pręty stalowe pomiedziowane o powłoce Cu 240 µm – różnica, choć niewielka, powoduje, że dany produkt nie spełnia wymagań normatywnych. Przykłady uziomów pionowych pomiedziowanych spełniających wymagania wymienionych norm przedstawiono na fot. 1.

W przypadku bednarek pomiedziowanych elektrolitycznie wymagania znacznie cieńszej warstwy powłoki miedzianej wynikają z mniejszego ryzyka uszkodzenia powłoki uziomu. Bednarki układane w wykopach i zasypywane ziemią nie podlegają istotnym narażeniom mechanicznym, stąd w ich przypadku wymagana jest powłoka miedzi o grubości jedynie 70 µm. Bednarka pomiedziowana musi być jednak wystarczająco odporna na wyginanie, a takie narażenie nie może powodować odwarstwiania się miedzianej powłoki ochronnej.

W najnowszych normach odgromowych w ogóle nie określono wymagań dotyczących grubości powłok cynku, chociaż takie informacje podane były we wcześniejszej wersji normy PN-EN 62305-3 z 2009 r. Były tam sprecyzowane wymagania, które mówiły, że powłoka cynku powinna być gładka, ciągła i wolna od plam, a jej minimalna grubość powinna wynosić 50 µm dla elementów okrągłych (druty i pręty) oraz 70 µm dla materiałów płaskich (bednarki). Wśród najnowszych norm wymagania te zamieszczone są jedynie w normach dotyczących instalacji elektrycznych. Należy jednak zwrócić uwagę, że wartości te podane w normach PN-EN 50522:2011 i PN-HD 60364-5-54:2011 są różne. W zależności od kształtu elementu zalecane minimalne grubości powłok wahają się od 45 do 63 gm. Norma PN-EN 62561-2:2012 stawia z kolei wymagania dotyczące gramatury powłoki cynku, która powinna wynosić 350 g/m² dla elementów okrągłych i 500 g/m² dla elementów płaskich. Takie sformułowanie wymagań jest bardziej uzasadnione, ponieważ nawet wtedy, gdy przerwana zostanie ciągłość powłoki cynku, w pierwszej kolejności korodować będzie cynk, a dopiero później pokryta nim stal. Żadna z norm nie wymienia wśród materiałów dopuszczanych do stosowania stali ocynkowanej galwanicznie.

Tabl. Materiały dopuszczone do stosowania na uziomy w gruncie, ich konfiguracja oraz minimalne wymiary, a także grubości powłok ochronnych

		Minimalne wymiary średnica/przekrój/grubość [grubość powłoki] mm/mm2/mm [µm]
Materiał Kształt PN-HD 60364-5-54:20111) PN-EN 50522:2011 PN-EN 62305-3:2011 PN-EN 62561-2:2012 drut – / (25) 50 / – – / 25 / – – / 50 / – 8 / 50 / – [1 µm] taśma – / 50 / 2 – / 50 / 2 [1 µm] pręt (12) 15 / – / – 15 / – / – 15 / 176 / – [1 µm] goła/cynowana linka 2) 1, 7 / (25) 50 / – [1 µm] 1, 8 / 25 / – 1, 7 / 50 / – [1 µm] Miedź rura 20 / – / 2 20 / – / – 20 / 110 / 2 [1 µm] płyta lita 3) – / (1, 5) 2 500 x500/ – 500 x 500 / 1, 5 [1 µm] krata 3) – / 2 600 x 600 4) / – 600 x 600 / – [1 µm] 5) galwanizowana – / 50 / 2 [20 µm] z powłoką Pb – / 25 / – [1000 µm] linka 1, 8 / 25 / – [1000 µm] (8) / – / – [70 µm] 8 / 50 / – [250 µm] pomiedziowana 10 / 78 / – [70 µm] elektrolitycznie – / 90 / 3 [70 µm] – / 90 / – 14 / – / – [250 µm] 14, 2 / – / – [90 µm] 14 / – / – 14 / 150 / – [250 µm] z powłoką Cu (15) / – / – [2000 µm] 15 / – / – [2000 µm] 8 / – / – [1000 µm] 10 / – / – [45 µm] 10 / – / – [50 µm7)] – / 78 / – 10 /78 / – – / 90 / 3 [63 µm] – / 90 / 3 ocynkowana 16 / – / – [45 µm] 16 / – / – [63 µm] 14 /150 / – w – / 70 / – ogniowo 25 / – / 2 [45 µm] 25 / – / 2 [47 µm] 25 / – / – 25 / 140 / 2 500 x 500 500 x 500 / 3 600 x 600 4) 600 x 6004) / – 6) 10 / – / – goła w betonie – / 75 / 3 – / 75 / – 1, 7 / 70 / – nierdzewna – / 100 / – – / 100 / 2 16 / – / – 15 /176 / – 25 / – / 2

1) wartości w nawiasach dotyczą uziomów przeznaczonych jedynie do celów ochrony przeciwporażeniowej

2) średnica podana dla pojedynczego drutu

3) dla płyt i krat podane wymiary to powierzchnia/grubość

4) kratownica skonstruowana z przewodu o długości co najmniej 4, 8 m

5) zbudowana z taśmy o przekroju 25 x 2 mm lub drutu o średnicy 8 mm

6) zbudowana z taśmy o przekroju 30 x 3 mm lub drutu o średnicy 10 mm

7) wartość średnia

Minimalne wymiary elementów

W normie dotyczącej instalacji niskiego napięcia PN-HD 60364-5-54 dla wybranych elementów (druty, linki i pręty miedziane) podano dwa wymiary odpowiednio dla przypadku, gdy instalacja uziemiająca jest przeznaczona jedynie do celów ochrony przeciwporażeniowej oraz gdy instalacja ma być wykorzystana również do celów ochrony odgromowej. Wymiary elementów uziemień, np. minimalne średnice prętów lub przekroje drutów, mogą być mniejsze, w przypadku gdy uziom nie jest narażony na oddziaływanie prądów piorunowych. Wymiary zalecane w PN-EN 50522 pokrywają się z wartościami podanymi w PN-HD 60364-5-54 właśnie dla tego przypadku. W związku z tym należy rozumieć, że wymiary podane w PN-EN 50522 dotyczą jedynie zastosowań do celów ochrony przeciwporażeniowej, natomiast jeżeli uziom ma za zadanie także rozproszenie prądu pioruna w ziemi, to należy stosować się do bardziej rygorystycznych wymagań norm PN-EN 62305-3:2011 i PN-EN 62561-2:2012.

W najnowszej normie odgromowej PN-EN 62305-3:2011 zamieszczono mniej szczegółowe w porównaniu do edycji z 2009 r. informacje dotyczące uziomów. W stosunku do pierwszej edycji usunięto informacje dotyczące m. in. grubości bednarek, grubości powłoki miedzi i cynku dla prętów stalowych, średnic drutów. Pozostawiono jedynie wymagania dotyczące średnic prętów, powierzchni przekroju drutów i bednarek oraz powierzchnie płyt i kratownic. Wszelkie szczegółowe zalecenia przeniesione zostały do normy PN-EN 62561-2:2012 – poza wymaganiami dotyczącymi grubości warstw cynku, które obecnie nie są zawarte w żadnej z norm odgromowych. Warto także wspomnieć, że pręty pomiedziowane elektrolitycznie były wymieniane już w normie PN-EN 50164-2:2003 dotyczącej przewodów i uziomów, a w normach odgromowych serii 62305 pojawiły się dopiero w 2011 r. Różnice można także zauważyć w minimalnych średnicach prętów wykonanych ze stali ocynkowanej oraz stali nierdzewnej, a także w wymiarach bednarek ze stali nierdzewnej. Normy elektryczne zalecają stosowanie prętów ze stali ocynkowanej na gorąco i stali nierdzewnej o średnicach 16 mm, przy czym normy odgromowe dopuszczają mniejsze średnice o wartościach odpowiednio 14 i 15 mm. Różnica ta w praktyce jest jednak mało znacząca, ponieważ większość producentów oferuje pręty stalowe o średnicach co najmniej 16 mm (typowe φ: 16 mm, 18 mm lub 20 mm), które spełniają wymagania zarówno norm odgromowych, jak i elektrycznych. Minimalna powierzchnia przekroju bednarek ze stali nierdzewnej wg PN-HD 60364-5-54 powinna wynosić 90 mm² przy ich grubości 3 mm, natomiast według norm odgromowych powinna wynosić co najmniej 100 mm² przy grubości 2 mm. Na rynku przeważnie oferowane są jednak bednarki ze stali nierdzewnej o przekroju 105 mm² (30 mm x 3, 5 mm), co spełnia wymagania dowolnej z norm zarówno w zakresie minimalnej powierzchni przekroju, jak i grubości materiału.

dr inż. Mirosław Zielenkiewicz

Centrum Ochrony Przed Przepięciami i Zakłóceniami Elektromagnetycznymi w Białymstoku, członek Prezydium Polskiego Komitetu Ochrony Odgromowej SEP

dr inż. Tomasz Maksimowicz

kierownik Działu Badawczo-Rozwojowego RST Sp. j.

mgr Robert Marciniak

członek Komitetu Technicznego nr 55 PKN, członek Europejskiej Grupy Robocznej nr 2 CENELEC/TC81X opracowującej normy ochrony odgromowej EN 62305, członek Grupy Robocznej nr 11 IEC TC 81

Uwaga: Tekst został zamieszczony za zgodą Centrum Ochrony Przed Przepięciami i Zakłóceniami Elektromagnetycznymi w Białymstoku. Artykuł ukazał się pierwotnie w miesięczniku INPE nr 184-185, styczeń-luty 2015 r.

Literatura

1. PN-EN 62305-3:2011 Ochrona odgromowa. Część 3: Uszkodzenia fizyczne obiektu i zagrożenie życia.

2. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690).

3. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 10 grudnia 2010 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. z 2010 r. Nr 239, poz. 1597).

4. PN-HD 60364-4-442:2012 Instalacje elektryczne niskiego napięcia – Część

4-442: Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa – Ochrona instalacji niskiego napięcia przed przepięciami dorywczymi powstającymi wskutek zwarć doziemnych w układach po stronie wysokiego i niskiego napięcia.

5. PN-HD 60364-5-54:2011 Instalacje elektryczne niskiego napięcia. Część 5-54: Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego. Uziemienia, przewody ochronne i przewody połączeń ochronnych.

6. E. Musiał, Uziomy fundamentowe i parafundamentowe, miesięcznik SEP INPE „Informacje o normach i przepisach elektrycznych”, nr 143, s. 3-33, sierpień 2011.

7. Ochrona elektrochemiczna przed korozją, Teoria i praktyka, praca zbiorowa, WNT, Warszawa 1971.

8. PN-EN 62561-2:2012 Elementy urządzenia piorunochronnego (LPSC) – Część 2: Wymagania dotyczące przewodów i uziomów.

9. PN-EN 50522:2011 Uziemienie instalacji elektroenergetycznych prądu przemiennego o napięciu wyższym od 1 kV (oryg. ).

O rozwiązaniach 3M do budowy i konserwacji instalacji elektrycznych

Wykonaj zadanie na czas i w ramach dostępnego budżetu

---

Prezentowane rozwiązania 3M dla sieci elektrycznychProdukty do napraw i konserwacji w branży elektrycznej

Wybierz jedną z poniższych kategorii produktów, by znaleźć odpowiedni produkt do swojej aplikacji i uzyskać dokumentację techniczną.

Jesteś w terenie i potrzebujesz informacji o produktach? Pobierz aplikację Katalog produktów 3M dla branży elektrycznej, wpisując "3M Electrical" w app store.

Wsparcie techniczne 3MOszczędzaj czas i pieniądze oraz ograniczaj ilość odpadów dzięki wsparciu i zestawom produktów 3M dostosowanym do Twoich potrzeb.Skorzystaj z wiedzy i doświadczenia 3M, by wykonać swoje zadanie

Portal Dystrybutora

Portal Dystrybutora dostarcza informacji o produktach, cenach, kontraktach, zakupach online, fakturach i wiele więcej.

Jakie wymiary powinno mieć miejsce parkingowe?

Znalezienie dogodnego miejsca do zaparkowania auta to problem wielu kierowców. Często zdarza się bowiem, że mimo wysokich umiejętności manewrowania pojazdem, posiadania systemów wspomagających oraz znajomości zasad ruchu drogowego zwyczajnie nie ma takiej możliwości. Przyczyną jest najczęściej zbyt wąskie miejsce parkingowe, które uniemożliwia swobodne wyjście z samochodu, a także stwarza ryzyko jego uszkodzenia. Właściwe wymiary miejsca parkingowego tonie tylko kwestia wygody kierowców, ale także ich bezpieczeństwa.

O zapewnienie odpowiedniej ilości miejsc postojowych, a także ich przepisową szerokość i długość muszą troszczyć się nie tylko właściciele osobnych parkingów, ale także inwestorzy planujący budowę osiedli mieszkalnych, centrów handlowych oraz innych obiektów związanych z obecnością dużych skupisk ludzkich.

W poniższym artykule przedstawimy najważniejsze informacje dotyczące przepisów oraz warunków technicznych, jakie muszą spełniać określone miejsca parkingowe.

Wymiary miejsca parkingowego reguluje Rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Budownictwa w sprawie warunków technicznych, którym muszą odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Kwestie te określone są przepisami prawa. Narzuca je Ustawa: prawo budowlane oraz Ustawa: prawo o ruchu drogowych. (W obu przypadkach obowiązują nowelizacje z 2020 roku). Istotny jest też kodeks drogowy — to on określa m. in. zasady korzystania z miejsc postojowych, takie jak np. wymagana szerokość miejsca parkingowego.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami, miejsce postojowe dla samochodów osobowych powinno posiadać długość 5 m i szerokość co najmniej 2, 5 m. W przypadku garażu podziemnego lub nadziemnego odległość miejsca postojowego od ścian lub słupów musi wynosić minimum 0, 5 m. Jeśli chodzi natomiast o wymiar miejsca postojowego zlokalizowanego wzdłuż jezdni, to powinno mieć ono co najmniej 6 m długości oraz 3, 6 m szerokości z możliwością jej ograniczenia do 2, 5 m, jeśli zajdzie potrzeba zapewnienia dojścia lub ciągu pieszo-jezdnego/ pieszo-rowerowego.

Minimalna szerokość miejsca parkingowego dla osób niepełnosprawnych wynosi co najmniej 3, 6 m szerokości oraz minimum 5 m długości. Niezwykle istotne w tym wypadku jest zapewnienie obszaru do swobodnego poruszania się wózkiem inwalidzkim. Długość miejsca parkingowego w przypadku samochodów ciężarowych wyniesie 8 m, a szerokość 3, 5 m. (wzdłuż jezdni 15 m/ 3 m). Dla autobusów będzie to: 10 m długości i 4 m szerokości (wzdłuż jezdni: 19 m/ 3 m).

Wymiary miejsca postojowego lub parkingowego to nie jedyne zasady, jakimi muszą kierować się inwestorzy, planując budowę obiektów. Zobowiązani są również zadbać o zapewnienie wymaganej liczby miejsc oraz ich właściwe usytuowanie.

Wymiary miejsca parkingowego w garażu podziemnym lub na zewnątrz budynku muszą być zawsze uwzględnione na planie zagospodarowania przestrzennego — wymagają tego przepisy.

Niezwykle istotne jest także przygotowanie odpowiednich warunków parkowania dla osób niepełnosprawnych — tutaj kluczowe znaczenie ma zwiększona długość i szerokość miejsc parkingowych.

Niezwykle istotnym kryterium w planowaniu parkingu jest uwzględnienie specyfiki danej lokalizacji. Powierzchnia miejsca postojowego w garażu podziemnym powinna wynosić 11, 5 m kwadratowego dla jednego stanowiska — do tego należy pamiętać o dojeździe i windach awaryjnych.

Zgodnie z przepisami miejsce postojowe przy ścianie musi dzielić z nią odległość minimum 0, 5 m. W przeciwnym razie mogłoby dojść do uszkodzenia drzwi przy wysiadaniu z samochodu. Warto o tym pamiętać, ponieważ ma to istotny wpływ na szerokość wszystkich miejsc parkingowych w garażu.

Ważnym kryterium technicznym w przypadku organizacji miejsc dla samochodów jest nie tylko wymagana powierzchnia miejsca parkingowego, ale też jego nawierzchnia. Zgodnie z przepisami regulującymi tę kwestię wszelkie stanowiska postojowe i dojazdy manewrowe dla aut muszą mieć nawierzchnię utwardzoną lub przynajmniej gruntową stabilizowaną posiadającą spadek umożliwiający spływ wody. To kryterium muszą spełnić też wszelkie stanowiska dedykowane myciu i przeglądom aut na parkingach.

Posiadanie orzeczenia o niepełnosprawności czy legitymacji OZN nie jest wystarczającym warunkiem do korzystania z miejsc parkingowych dedykowanych dla osób niepełnosprawnych. Potrzebna jest do tego specjalna karta parkingowa. Te miejsca postojowe spełniają bowiem określone warunki techniczne, które poniekąd ułatwiają parkowanie — właśnie dlatego tak często zostają bezprawnie przywłaszczane przez osoby ku temu nieupoważnione. Posiadanie odpowiedniego dokumentu rozwiązuje problem.

Ilość miejsc postojowych dla niepełnosprawnych także regulują przepisy. Muszą one spełniać też pewne warunki techniczne, takie jak odpowiednie wymiary i oznakowanie. Na każdym parkingu musi znaleźć się też odpowiednia liczba „niebieskich kopert”. Dzięki temu każda osoba z niepełnosprawnością, a także ta, która ją transportuje, może zaparkować auto na specjalnie przystosowanym do swoich potrzeb stanowisku.

Miejsce parkingowe dla OZN musi mieć wymiary: 3, 6 m szerokości i min. 5 m długości (wzdłuż jezdni co najmniej 6 m) oraz znajdować się w odległości nie mniejszej niż 5 metrów od okien budynku. Podstawą prawną, która odpowiada za regulacje dotyczące parkingów dla niepełnosprawnych, jest treść Rozporządzenia Ministra Infrastruktury. W większości polskich miast postój na miejscach dla osób niepełnosprawnych jest bezpłatny, o ile za przednią szybą znajduje się wymagana karta parkingowa.

• 1 miejsce — gdy liczba wszystkich miejsc parkingowych wynosi od 6 do 15;
• 2 miejsca — gdy liczba stanowisk wynosi od 16 do 40;
• 3 miejsca — gdy liczba stanowisk wynosi od 41 do 100;
• 4% łącznej liczby stanowisk — gdy ogólna liczba miejsc parkingowych wynosi więcej niż 100.

Miejsca parkingowe w garażu podziemnym także podlegają regulacjom prawnym. Przede wszystkim oczywiste jest, że tego typu lokalizacja wymaga większej precyzji ze strony projektantów — nie sposób bowiem powiększyć przestrzeni już zbudowanego obiektu tak, jak ma to miejsce w przypadku parkingów na otwartej przestrzeni. Należy wziąć także pod uwagę odrębne standardy, takie jak pomiar odległości stanowiska względem ściany lub słupa. Przepisy odnoszące się do garażu podziemnego mówią o tym, że w świetle konstrukcji musi mieć on wysokość co najmniej 2, 2 m. Do spodu przewodów i urządzeń instalacyjnych – 2 m.

W przypadku wykonania pod stanowiskiem postojowym instalacji na wysokość 190 cm przestrzeń w obrębie tego obniżenia nie może być zaliczona do powierzchni garażu. Takie stanowisko nie spełnia wymogów warunków technicznych zarówno przez niedopuszczalną wysokość instalacji nad posadzką, jak i niewłaściwą długość stanowiska postojowego (wyłączony jest wówczas fragment powierzchni). Powinno mieć ono bowiem 5 m długości oraz 2, 5 m szerokości (auta osobowe).

Wymiary miejsca parkingowego w przypadku obszarów przydomowych to ważna kwestia nie tylko dla samych mieszkańców osiedla. Z normami technicznymi muszą zapoznać się zwłaszcza inwestorzy planujący nowe nieruchomości na danym terenie. Istotne jest to, ile miejsc postojowych powinno się tam znaleźć, jaka ma być ich długość i szerokość oraz gdzie dokładnie mają zostać zlokalizowane.

Każda działka budowlana musi mieć zapewnione miejsca postojowe dla samochodów osobowych. Wymiary stanowisk to nie jedyna kwestia, o którą musi zatroszczyć się w tym wypadku architekt. Ilość miejsc postojowych dla działki określana jest przez jeden z dwóch dokumentów prawa miejscowego — Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego. Jeżeli działka nie jest objęta Decyzją o Warunkach Zabudowy i Zagospodarowania Terenu, wtedy inwestor musi złożyć do UM lub UG wniosek o wydanie dokumentu zawierającego możliwe parametry projektowe.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje, na jeden dom/lokal przypada zazwyczaj jedno lub dwa miejsca postojowe. W związku z tym, że samochodów osobowych na jedno gospodarstwo domowe statystycznie wciąż przybywa, często już na etapie projektowania domu uwzględnia się więcej miejsc garażowych lub postojowych — zwykle minimum dwa lub trzy.

Miejsca postojowe dla aut na działce powinny być usytuowane w odległości nie mniejszej niż 3 metry od granicy tejże działki, jeśli ilość stanowisk wynosi do 10 włącznie. Wymiary miejsca parkingowego na działce to standardowo: 2, 5 m szerokości i 5 m długości — w przypadku aut osobowych oraz 3, 6 m / 5 m — w przypadku aut osobowych użytkowanych przez osoby niepełnosprawne. Miejsca postojowe na działce oraz dojazdy manewrowe również w tym wypadku muszą mieć nawierzchnię utwardzoną lub gruntową stabilizowaną, ze spadkiem zapewniającym spływ wody.